Patron Miłości i Dobra: Historia Edmunda Bojanowskiego

Z okazji Dnia Patrona, chcielibyśmy przybliżyć historię życia Edmunda Bojanowskiego.

Edmund Wojciech Stanisław Bojanowski urodził się 14 listopada 1814 roku w Grabonogu koło Gostynia, w religijnej rodzinie ziemiańskiej. Od dzieciństwa zmagał się z poważnymi problemami zdrowotnymi. W wieku czterech lat, ciężko chory, został cudownie uzdrowiony za wstawiennictwem Matki Boskiej Bolesnej Gostyńskiej. W podziękowaniu rodzina złożyła Sanktuarium srebrne Oko Opatrzności, które znajduje się tam do dziś.

Edmund, uczony w domu, wykazywał wybitne zdolności humanistyczne. Studiował filozofię na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie w Berlinie, gdzie rozwijał swoje zainteresowania literackie. Przetłumaczył m.in. „Manfreda” George’a Byrona. Poważna choroba płuc zmusiła go do przerwania studiów i powrotu do Grabonoga.

W 1850 roku założył pierwszą wiejską ochronkę dla dzieci w Podrzeczu. Była to nowatorska instytucja, zapewniająca opiekę, edukację i wychowanie religijne dzieciom z ubogich rodzin. Dla ich opiekunek, pochodzących z lokalnych wiosek, Edmund stworzył Zgromadzenie Sióstr Służebniczek NMP Niepokalanego Poczęcia. Siostry opiekowały się dziećmi, chorymi i ubogimi, łącząc pracę w polu z życiem duchowym.

Podczas epidemii cholery w 1849 roku Edmund przeznaczył swój dom na szpital dla chorych i sierot, a także sam przygotowywał leki i opiekował się potrzebującymi. Jego działalność była odpowiedzią na pilne potrzeby społeczne, podnosiła poziom życia najbiedniejszych, a także chroniła polską kulturę i tradycję.

Edmund Bojanowski zmarł 7 sierpnia 1871 roku. W 1999 roku papież Jan Paweł II beatyfikował go, podkreślając jego niezwykłe zasługi w pracy na rzecz ludu wiejskiego. Jego życie i dzieło są dziś symbolem poświęcenia, miłości bliźniego i głębokiej wiary. Ochronki założone przez Bojanowskiego funkcjonują do dziś, dając świadectwo jego trwałego wpływu na wychowanie i opiekę nad potrzebującymi.